Estas datas non son as mellores para mín , as lembranzas acoden como torrenteiras anegando a miña mente facendo destes días unha mestura amarga de tristuras e ledicias xa perdidas, xa fai uns cantos anos que o meu espiritu de Nadal brila cáseque pola súa ausencia e asemellase máis ao do vello Scrooge de Dickens, pero ainda quedan certas faiscas que lembran tempos onde estas datas significaban algo.
Proba de que algo pasa na miña concepción do Nadal, é esta foto sacada a unha Poinsettia que teño no meu despacho, que comezou a porse vermella e a botar a súa flor no mes de abril e mantivose coa súa característica cor durante todo o verán, e que agora luce esplendorosamente verde e esperando florecer de novo allea ao seu nome de flor de Pascua
Para os que ainda conservan este espíritu vai esta foto coa miña felicitación, ao resto desexarvos uns días felices, pero non só agora senon tamén para o resto do ano.
Pasadeo ben e disfrutade, e grazas por estar ahi, tanto a uns como outros, os momentos vanse pero os recordos quedan, e a pesares de todo sempre voltaremos aos bos momentos compartidos.
Unha aperta moi grande para tod@s
♫♪♫Diana Krall -Let it snow ♫♪♫
When you think you've had too much of this life to hang on
Well, everybody hurts sometimes,
Everybody cries....So, hold on, hold on....
You are not alone....
♫♪♫ REM -Everybody hurts ♫♪♫
"... Apartache a miña man da túa
e atrapoume nun intre o desespero,
e busco sen descanso a túa alma
polas terras baldías da miña morte..."
♫♪♫ Epitaph -King Crimson ♫♪♫
.... Por todos los que nos dejaron y vieron convertida su existencia en un lugar donde el desierto de la incompresión campó a sus anchas, por todos aquellos que vieron como una alambrada de desprecio los condenaba a la soledad, por todos aquellos a los que un maldito virus condeno a la exclusión social, por todos aquellos que por tener la "suerte" de nacer en una determinada parte del mundo nunca recibirán el mas minimo cuidado y por todos los que hipocritamente creemos que esto nunca nos va a pasar porque estas cosas sólo les pasan a unos "cuantos" y además vivimos en el primer mundo y esta maldita enfermedad ya no mata....
BASTA YA!!!!!
Protejamonos y luchemos por que el SIDA no se propague y por que los cuidados lleguen a todo el mundo sin distinción de raza, sexo o lugar de nacimiento.
Se lo debemos a todos los que nos dejaron en el camino.
♫♪♫ Elton John -The last song ♫♪♫
Este é o título dunha obra que Marguerite Yourcenar (Bruxelles 1903 - Mount Desert Island 1987) escribiu na súa época de xuventude, cando tiña 22 anos, é un dos seus primeiros escritos pero non por iso menos interesante. Nun epilogo que aparece ao final explica que nun principio este escrito formaba parte dun borrador dunha novela, "Remuiño", proxecto que abandou.
Cando xa estaba avanzada a súa carreira literaria quixo recuperar os fragmentos da antiga obra, asi pois o relato "Ana,Soror..." foi escrito no 1925 pero publicouse no 1935 nun volume que ocupaba tres narracións, chamado "Como auga que flue".
A narración toca o tema do incesto, do amor entre irmáns e situase no Nápoles do Renacemento.
Don Alvaro, fillo do alcaide do Forte de San Telmo ten dous fillos Ana e Miguel.
A medida que transcurre o tempo os irmáns comezan a sentir o un polo outro algo que traspasa o amor fraternal . Valentina, a súa nai parece que nota ese amor que sinten, cando está no seu leito de morte dilles:"Pase o que pase nunca cheguedes a odiarvos".
Ao morrer a súa nai, Miguel ten que marchar de viaxe pois o seu pai encomendolle un traballo en España.
Ana e Miguel permanecerán máis distanciados ainda que pendentes sempre o un do outro.
Os dous irmans loitan por non ter eses sentimentos. Miguel, é o que máis sofre por esta situación pois é conscente que este tipo de amor cara a súa irmá non debera existir, e aparece atormentado polo desexo que ten cara ela.
Os dous amanse en silenzo, espíanse, escoitanse ao través das paredes que comunican as súas habitacións.
Mais nunca chegará a consumarse o incesto, somentes será o desexo o que atormente a estos dous personaxes.
Miguel marchará nunha galera cara España e non voltará da viaxe, vai morrer ao ser asaltado o seu barco polos piratas.
Dende este momento Ana permanecerá fiel á memoria do irmán perdido, ao seu amor.
Casará cun home ao que non ama pero ao que tampouco odia, simplemente elle indiferente.
Ana seguirá co seu loito, vivindo das súas lembranzas, pero non sinte remordemento ningún por eses sentimentos.
Ao quedar viuva acabará os seus días nun convento, sendo as súas ultimas verbas para o seu irmán.
Lacrimosa : Requiem - Wolfgang Amadeus Mozart
"Adeus a Berlín" é froito dunha estanza de catro anos do escritor Christopher Isherwood no axitado Berlín dos anos trinta. O autor intervén co seu propio nome e condición, como unha personaxe ademáis de narrador, nas aventuras e desventuras dunhas figuras maxistralmente creadas (a dona da pensión, a lixeira e inxenua Sally Bowles, a distinguida familia xudea dos Landauer...) nun longo relato articulado en varios capitulos, cada un dos cales ten como principal protagonista a cada un dos individuos que centran a acción, que abrangue dende o outono de 1930 ata a auxe do nazismo e a marcha da cidade do propio escritor.
A obra foi obxecto de dúas adpatacións teatrais diferentes, que foron levadas a súa vez ao cine, sendo a máis famosa a versión musical dirixida por Bob Fosse co titulo de Cabaret, que encumbrou como estrela a unha xoven Liza Minnelli, no papel de Sally Bowles.
Non puiden evitar trar a colación o final da obra, na marabillosa traducción ao castelán de Jaime Gil de Biedma
"Hoy brilla el sol y el día es tibio y suave. Sin abrigo ni sombrero, salgo a dar por última vez mi paseo matinal. Brilla el sol y Hitler es el amo de esta ciudad [.....]
Capto el reflejo de mi cara en la luna de un escaparate y me horroriza ver que estoy sonriendo. Imposible dejar de sonreir con un tiempo tan hermoso... Los tranvías pasan, Kleiststrasse arriba, como siempre. Y lo mismo los transeuntes que la cúpula en forma de tetera de la estación de la Nollendorfplatz guardan un aire curiosamente familiar, un vivo parecido con algo recordado, habitual y placentero, como en una buena fotografía.
No, ni siquiera ahora puedo creer del todo en todo lo ocurrido"
♫♪♫ Liza Minnelli - Mein Herr (BSO Cabaret)♫♪♫
.... como todos os días, dende que cumplira os trece anos, atravesou o arco que daba entrada a esa praza pequena e íntima, calada e serena, que parecia tenderlle a man, ralentizando o tempo, para que así puidese adentrarse no xardín das súas lembranzas.
Como todos os días, non puido apartar a ollada dos restos da metralla nas paredes da igrexa, lembranza permanente de pasados tempos de guerra, nos que ao igual que hoxe os nenos xogaban alleos ó que pasaba ao seu redor.
Como todos os días sentou á beira da fonte e unha única bagoa correu polas súas meixelas, rapidamente sacou un pano, enxugou os ollos, ergueuse e colocando as súas roupas continuou o seu cansino andar octoxenario polo Carrer da Palla...
♫♪♫ Evanescence - My inmortal♫♪♫
Crepúsculo - Jose Saramago, in memoriam
No pasamento dun dos mais grandes da literatura contemporanea, unha mirada lúcida sobre a realidade deste mundo, ainda que o crepusculo pareza cair para sempre, as súas verbas continuaran a alumear dende a lonxanía.....
" As miserias do mundo están aí, e só hai dous xeitos de reaccionar ante elas: ou entender que un non ten a culpa e polo tanto encollerse de ombreiros e dicir que non está nas nosas mans o remedio —e isto é ben certo—, ou ben asumir que, ainda cando non estea nas nosas máns o resolvelo, temos que comportarnos coma se así o fose. "
Jose Saramago , (Santarem, 1922 ; Lanzarote, 2010)
O mes de agosto é o mes do monzón, especialmente duro no Sul e no Este da India, pero tamen é un mes de peregrinacions cara os distintos santuarios e lugares sagrados diseminandos polo subcontinente, e caseque sempre nas ribeiras dos grandes rios sagrados, como o Ganxes, Sirawati ou Iamuna.
As mulleres de maior idade adicanse a coser froles e outras ofrendas que xunto con variñas de incenso ofrecen aos peregriños ás portas dos templos, permitindo asi a aportación dunhas poucas rupias máis á unidade familiar, que permita sobrelevar a maltreita economía das familias excesivamente dependente do traballo no campo e nas selvas.
Orchha é unha aldea cercana ao rio Iamuna que tivo a sua importancia a nivel civil en certa época sendo a antiga capital da dinastia Bundella,pero que foi decaindo de xeito ostensible,hoxe é un lugar no que se poden ver varios palacios abandoados que reflicten o esplendor dos maharaias do pasado, e un lugar moi agradable polo que pasear e misturarse coas xentes que derrochan amabilidade, moi alonxados do caos das grandes cidades do pais.
Ademáis atopamonos cunha paisaxe que nos fai lembrar aquelas que Rudyard Kipling inmortalizara no seu "Libro da Selva" e que foron unha icona da nosa infancia.
Quizais esta pequena aldea do interior do pais, entre Gwalior e Kajhuraho foi un dos lugares onde a paz e a serenidade hindú e a súa filosofia de vida manifestabase dun xeito máis xenuino e autentico. Un deses lugares para voltar sempre que fora necesario.
...Ainda que o fulgor que unha vez foi tan brilante
sexa para sempre alonxado do meu ollar
Ainda que nada poida delvovernos a hora
do esplendor na herba, da gloria nas flores
non debemos aflixirnos, senon atopar
forza nas lembranzas...
William Wordsworth (1770 - 1850)
